Het zonnige weer van de afgelopen week nodigde uit om naar buiten te gaan, lekker de natuur in. Mijn hoofd leegmaken, zorgen van me af voelen glijden en me op te laden. Fijn om bezig te zijn in de tuin. Mijn handen in de aarde. De geur van jong gras en afgeknipte lavendeltakjes. Het getjilp van musjes die een nestje maken boven het raam. Wind door mijn haren. Zintuigen staan aan en gedachten vallen stil. Het snoeien van dood hout en weghalen van dor blad dat ruimte geeft aan jong groen. De ontdekking dat onder afgevallen bladeren de primula al volop aan het bloeien is. Ik zie de tuin onder mijn handen veranderen van een dorre winterse woestenij in een vruchtbare oase van lentegroen.
Dan wordt mijn aandacht getrokken naar de kelk van de lampionplant. Deze licht op in de ochtendzon. Ik pak de kelk voorzichtig op en leg ‘m in mijn handpalm. Bewonderend bekijk ik ‘m van alle kanten. Wat heeft de natuur dit toch mooi gemaakt! Een goudkleurig bijna doorzichtig hartje, een fijn patroon van opengewerkte nerven en binnenin een felgekleurd oranje besje. De zaadjes, nog veilig in hun omhulling. Klaar om nieuw leven te beginnen.
Een mooi beeld: de zaadjes die klaar zijn om ergens vaste grond te vinden en uit te groeien tot een nieuwe plant. Het doet me denken aan onze verlangens en onze talenten. Zijn die ook niet als zaadjes, veilig opgeborgen in ons binnenste? Verscholen achter onze buitenkant? Soms weten we niet eens dat ze er zijn, zo druk als we zijn ons werk, huishouden en gezin draaiend te houden.
Misschien is deze periode, hoe naar en onzeker, toch ergens goed voor. Misschien is het goed om even te worden stilgezet. Afgesneden te worden van je normale omgeving, weggehaald uit normale patronen. Je gaat merken wie je mist. En wie niet. Welke activiteiten je als vanzelf oppakt en welke je als eerste laat vallen. Je ervaart wat je frustreert, en wat je verdrietig of blij maakt. Het is goed om daarbij stil te staan. Want dit alles zegt iets over jou.
Welke zaadjes in jou willen gezaaid worden?